زود بیدار شدم تا سر ساعت برسم / باید این بار به غوغای قیامت برسم
من به قد قامت یاران نرسیدم ای کاش/ لا اقل رکعت آخر به جماعت برسم
طمع بوسه مدار از لبم ای چشمه که من / نذر دارم لب تشنه به زیارت برسم
سیب سرخی سر نیزه است دعا کن من نیز / اینچنین کال نمانم به شهادت برسم
اگه آدما کبوتر بودند خیلی خوب بود . اونوقت هر وقت دلتنگ میشدن پر میزدن میرفتن مشهد بعدش هم یه سر به ارباب…یا اگه مثل این چند وقت من بر عکس همیشه پر از احساس ناخوشایند درجا زن بودند مینشستند روی گنبد و پر میشدند از حس های خوب.
چه کبوترهای عاشقی بودند کسایی که واسه اربعین پیاده پر کشیدند تا حرم ارباب . دلم میخواد منم یه بار اینجوری پرنده بشم. پرنده ای با پای پیاده!ارباب روسیاهم. براتم بده. براتمون بده.